Κείμενο
Η Αγάπη είναι πια φέτος δεκαπέντε χρονώ. Το χειμώνα στην πόλη πηγαίνει στις μεγάλες τάξεις του Παρθεναγωγείου [1]. Είναι ένα αδύνατο κορίτσι, μελαχρινό, με χλωμό πρόσωπο, με κοτσίδες στα μαλλιά. Είναι σοφή. Ώρες κάθεται μονάχη και διαβάζει και λύνει προβλήματα. Είναι η πρώτη χρονιά φέτος που έκαμε Κοσμογραφία [2] και Άλγεβρα [3]. Οι αριθμοί τής γίνανε πάθος. Από μικρή δεν της άρεζε να παίζει μαζί μας. Όμως όσο μεγαλώνει μας φεύγει ολοένα. Δεν ξέρει να παίζει με τις κούκλες. Δεν ξέρει να παίζει με τα καράβια. Είναι ένα κλειστό κορίτσι, πολύ μελαγχολικό. Έχει μαύρα μάτια γεμάτα ονειροπόληση. Πάντα της άρεζε να κοιτάζει τα άστρα. Όμως, τώρα που με την Κοσμογραφία έμαθε να κατεβάζει τα άστρα στο χαρτί και να μετρά τις αποστάσεις τους, το πήρε πολύ απάνω της.
Ηλίας Βενέζης, Αιολική γη, Εστία, Αθήνα, 1984 (διασκευή)
Δραστηριότητα
Ποιος θα μπορούσε να είχε μιλήσει για την Αγάπη με αυτά τα λόγια; Από πού το καταλαβαίνεις αυτό;
[1] Παρθεναγωγείο: σχολείο μόνο για κορίτσια
[2] Κοσμογραφία: σχολικό μάθημα το οποίο περιλαμβάνει βασικές γνώσεις σχετικά με το διάστημα
[3] Άλγεβρα: σχολικό μάθημα το οποίο ανήκει στην επιστήμη των Μαθηματικών