Κείμενο
Άρχισα να γράφω όταν έγινα έξι εφτά χρονών. Ήμουν μοναχογιός και είχα μάθει να διαβάζω μόνος μου. Ο πατέρας μου δεν ήταν λόγιος, αλλά τα διαβάσματά του ήταν εξαιρετικά εκλεπτυσμένα. Τότε η ιατρική δεν είχε κάνει τις προόδους που έχει κάνει σήμερα. Την εποχή μου κολλούσαμε όλες τις παιδικές αρρώστιες, κι αυτό σήμαινε ότι κάθε φορά μέναμε τουλάχιστον δώδεκα μέρες στο κρεβάτι και χουζουρεύαμε. Τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, το ραδιόφωνο ήταν ένα τεράστιο κουτί που δεν μεταφερόταν, άρα η μόνη σωτηρία μας ήταν η ανάγνωση. Κι εγώ, ήδη από τότε, διάβαζα πολύ γρήγορα. Κάποια στιγμή βρέθηκα να έχω διαβάσει όλα τα γνωστά κόμικς της εποχής: τον Μαντρέικ, τον Γκόρντον, τον Σούπερμαν. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Ρώτησα λοιπόν τον πατέρα μου: «Μπορώ να διαβάσω ένα μυθιστόρημα;» «Ναι». «Ποιο;» «Όποιο θες». Το πρώτο λοιπόν μυθιστόρημα που διάβασα στη ζωή μου ήταν Η τρέλα του Αλμάγιερ, του Τζόζεφ Κόνραντ. Στη συνέχεια διάβασα το Μόμπι Ντικ κι ύστερα ένα μυθιστόρημα κάποιου Ζορζ Σιμ, που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν ο Ζορζ Σιμενόν. Εννοείται ότι , με όλα αυτά τα ερεθίσματα, άρχισα να γράφω.
(Διασκευασμένο απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αντρέα Καμιλιέρι, «Δεν είναι ντροπή να θέλεις να ψυχαγωγήσεις τον κόσμο» στο Ανταίος Χρυσοστομίδης, Οι κεραίες της εποχής μου. Καστανιώτης, Αθήνα 2012, σ. 337-8 )
Δραστηριότητα
Στο κείμενο μιλάει ένας διάσημος Ιταλός συγγραφέας, ο Αντρέα Καμιλιέρι και αναφέρεται στις συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύχθηκε η αγάπη του για το διάβασμα. Ανάμεσα στην εποχή των παιδικών χρόνων του Καμιλιέρι (που γεννήθηκε το 1925) και την εποχή που μεγαλώνεις εσύ, ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές αναγνωρίζεις όσον αφορά στα ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά και επηρεάζουν τη σχέση τους με την ανάγνωση βιβλίων; Να τις αναφέρεις συνοπτικά σε μια παράγραφο.